Het is stil hier, op het eiland. Waar ik even weer leef met mijn ouders samen. We zijn een eiland op een eiland. Texel. Waar het strand ons ruimte geeft. Losmaakt van het benauwende nieuws. De zee ons rustig maakt, onze angsten wat verzacht, met zijn ritme wat altijd doorgaat. Eilandvrouw. Mijn moeder, ze zou het liefst leven op het strand, in de zee. Ze heeft niet veel nodig. Behalve vrijheid in zich zelf en haar kwasten. Ze durft zichzelf aan te kijken. Ook in deze tijd die je zo een spiegel voorhoudt. En waarin de opkomende zeemist soms in je hoofd lijkt te zitten.
